معلم نیز جایزالخطاست...

بعضی دانش آموزان قدیمی می آیند و در کامنت هایی اظهار ارادت می کنند و می گویند مهندس شده اند و دکتر و تعدادی هم می آیند و شماتت می کنند و می روند. هر دو گروه دستشان درد نکند. من یک دوره ای معلم بوده ام و وظیفه ای داشته ام. بد و یا خوب انجام داده ام و گذشته است. چرا فکر می کنید باید برخی موارد منفی را به رخ یک معلم کشید که شما اینطور بوده ای و فلان جا این کار و صحبت را کرده ای؟ خداوند هم با این بزرگی اش ستارالعیوب است. بنده رسما از شاگردانی که در آن زمان ها در خدمتشان بوده ام اگر چیزی گفته ام یا کاری کرده ام که موجب ناراحتی آنها شده است حلالیت می طلبم... امام سجادع مى‏ فرمایند: «وَ لَا تُجِیبَ أَحَداً یَسْأَلُهُ عَنْ شَیْ‏ءٍ حَتَّى یَکونَ هُوَ الَّذِی یُجِیب وَ لَا تُحَدِّثَ فِی مَجْلِسِهِ أَحَداً وَ لَا تَغْتَابَ عِنْدَهُ أَحَداً وَ أَنْ تَدْفَعَ عَنْهُ إِذَا ذُکرَ عِنْدَک بِسُوءٍ وَ أَنْ تَسْتُرَ عُیُوبَهُ وَ تُظْهِرَ مَنَاقِبَهُ وَ لَا تُجَالِسَ لَهُ عَدُوّاً وَ لَا تُعَادِیَ لَهُ وَلِیّاً فَإِذَا فَعَلْتَ ذَلِک شَهِدَتْ لَک مَلَائِکةُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِأَنَّک قَصَدْتَهُ وَ تَعَلَّمْتَ عِلْمَهُ لِلَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ اسْمُه؛ کسى از استاد چیزى مى‏ پرسد تو جواب نده، تا اینکه استاد خودش جواب بدهد. در نزد استاد با کسى سخن مگو. در حضور استاد غیبت کسى را نکن. اگر کسى غیبت استاد را کرد، شما از او دفاع کن. در استاد عیبى مشاهده کردى افشا مکن، فضایل استاد را اظهار کن، [مثلاً او اهل نماز شب است، مراقبت دارد] و با دشمن استادت مجالست نکن و با دوستانش دشمنى نکن. آن وقت که این کارها را انجام دادى، ملائکه شهادت مى‏ دهند که تو براى خدا قصد او کرده و از او علم آموختى.» البته انسان باید این خصوصیت را در برابر تمام مسلمانان مراعات کند. استاد هم انسان است و انسان جایز الخطاست، پس چیزى که موجب هتک حرمت او باشد و خودت هم دیدى باید مستورش دارى. در این صورت علم، وقت، قلم، زبان و قلبت نورانى و با برکت مى‏ شود. البته امروز با این محیط ماشینى، رعایت این مسائل کمى سخت شده، ولى به هر حال دستورات معصومین‏ ع است و باید در حد توان نسبت به عمل به آنها اهتمام ورزید. نتیجه سخنان این است که اساتیدمان حقوقى بر گردن ما دارند، پس آنها را یاد کنیم، گاه و بى‏گاه به خانه ‏شان برویم و اگر مى‏ توانیم هدایایى برایشان ببریم و اگر از این نشئه "دنیای فانی" رفتند، با خواندن قرآن و دعا آنها را خشنود سازیم. اینها موجب برکت عمر و برکت علم ما خواهد شد و توفیقات الهى را در پى دارد. آدم گاهى کارهاى بزرگى مى‏ کند که خودش هم تصور نمى ‏کند. من گمان مى‏ کنم منشأ خیلى از توفیق ها و عدم توفیق هایمان همین احترام به اساتید یا بى‏ احترامى به آنهاست. انسان باید کارى کند که پدر و مادر و اساتیدش او را دعا کنند... بخشی ازسخنرانى اخلاقى مرحوم آیت اللَّه احمدى میانجى

برچسب‌ها: معلم, دانش آموز, احترام معلم, اخلاق