اطلاعات. دکتر جواد وهاب زاده... حدود ساعت ۹:۳۰ صبح روز جمعه ۱۲ فروردین ۱۳۸۴ (روز جمهوری اسلامی)، شبکه اول تلویزیون در برنامه کودک خود، گروهی دختر و پسر خردسال دبستانی را که ملبس به لباس یونیفورم خوشرنگی بودند، نشان میداد که در کنار هم به صف ایستاده و با شور و شوق زیاد، سرود جاودانه «ای ایران، ای مرز پرگهر» را اجرا میکردند. مشاهده این صحنه، برای من، بسیار خاطرهانگیز بود. چرا که عقربه زمان را به بیش از نیمقرن پیش میبرد. به دوران تحصیل در کلاس اول و دوم ابتدایی که هر روز عصر قبل از ترک مدرسه، همراه با همه دانشآموزان یونیفورمپوش، در صفهای طولانی ایستاده و همین سرود را با خوشحالی فراوان از این که بالاخره پنجساعت درس روزانه را که با دعای صبحگاهی شروع کرده بودیم، به پایان رسانده و حالا آماده رفتن به آغوش خانواده هستیم، بهصورت دستهجمعی میخواندیم و سپس به سوی خانههای خود پر میزدیم! (یاد باد آن روزگاران یاد باد). من تصور میکنم همه ایرانیان با شنیدن این سرود شورانگیز، احساس خوبی پیدا میکنند. احساس غرور ملی، وطنپرستی، هویت ملی… و چه بسا که خود نیز آن را پیش خود زمزمه میکنند. حال پرسشی که مطرح میشود، این است که چرا از بین آن همه سرودهای ساخته و پرداخته شده در نظام سابق، تنها این سرود توانسته همچنان به حیات خود ادامه دهد و پس از گذشت ۷۳ سال که از آفرینش آن میگذرد، هنوز هم در ذهن و زبان همه ایرانیان، با هر سلیقه و گرایشی که دارند، جاری است؟ این سرود، در نظام کنونی نیز در رادیو و تلویزیون پخش میشود و به نظر میرسدکه ...............
برچسبها: ایران, سرود ملی, جواد وهاب زاده, ای ایران
ادامه مطلب