در مقام معلم - شعر

مقام معلم

 

 ای تو مرا نادره آموزگار 

 افسر زرین به سر روزگار

روشنی جان من از جان تست 

 خنده من زان لب خندان تست

 مشعلی از نور فرا راه من 

 فخر من و عز من و جاه من

 ظل همایون تو فر هماست 

 بر سر من دست تو دست خداست

 چشمه فیاض فضیلت تویی 

 خانه برانداز رذیلت تویی

جام جهان بین دل دانای تو

 نور خرد روشنی رای تو

 نقش تو در جامعه ها رهبری است

 شیوه مرضیه پیغمبری است

ای به تو مشغول شب و روز من

 با نگهی مسئله آموز من

 شمع شدی شعله شدی سوختی

 تا هنر خود به من آموختی

 در دو جهان راهنمای منی

 بعد خداوند خدای منی

 رنج تو چون هست فزون از شمار

 مزد تو با رحمت پروردگار

نور دعا مشعل راه تو باد

 دست خدا پشت و پناه تو باد

قافله سالار رسل با علی (ع)

 گفت که ای در تو خدا منجلی

گر به رهی نور فشانی چو ماه

 تا که یکی گم شده آید به راه

بیش بود پیش خدا در ثواب

 زان چه که تابیده بر او آفتاب

 کس چو علی این در معنی نسفت

 زان چه علی در حق استاد گفت

 بنده خود ساخت مرا اوستاد

 آن که یکی حرف به من یاد داد

 تن همه دانند بقایش نیست

 جان همه گویند فنایش نیست

 پرورش جان و خرد با شماست

 جای شما پشت سر انبیاست

 دست خداوند به روز نشور

 بر سر استاد نهد تاج نور

 پند ریاضی به ارادت شنو

 تا به سعادت برسی نو به نو

 آن چه نیاموختم از اوستاد

 سیلی ایام به من یاد داد

 

 شاعر: شادروان محمدعلی ریاضی یزدی

برچسب‌ها: شعر زیبا, معلم, ریاضی یزدی, ادبیات فارسی