تشویق در شغل معلمی بسیار ضروری است. در پست 1426 به خاطرات کاریکاتوریست معروف جواد علیزاده پرداختم که معلمش در پیشرفت او چه نقش بزرگی داشته است... معلم ما در کلاس دوم دبستان کوچک زاده یزد آقای ریاحی بود 1353. الان سن و سالی باید داشته باشد. آن روز کلاس هنر داشتیم. من نقاشی را خیلی دوست داشتم و سعی می کردم چیزهای اطرافم را نقاشی کنم. بعدها کار بجایی رسید که کاریکاتور و طرح بعضی از دانش آموزان و معلم ها را نیز حین درس دادن می کشیدم! آقای ریاحی مثل اکثر معلم های ابتدایی، تخصصی در این کار نداشت و می گفت هر چی دلتان می خواهد بکشید! بچه ها هم فقط کوه و خانه و درخت می کشیدند و خلاقیتی در کار نبود. اما من با توجه به فیلمی که شب قبل دیده بودم عکس مرد و الاغی را کشیدم که در یک جاده روستایی گندم ها را به سوی آسیاب می بردند. ساختمان آسیاب و پره های آن. رودخانه ای که از کنار جاده می گذشت، پل کوچک و... آقای ریاحی از دیدن نقاشی شگفت زده شد. مثل همه ی معلم ها اول اعتمادی به خلاقیت من نکرد. همیشه پای تقلب در میان است مگر این که خلافش ثابت شود! ابتدا پرسید از روی کتاب کپی کرده ای؟ گفتم نه. بچه ها شاهدند! زارع و یکی دو نفر حرفم را تایید کردند. گفت برو روی تخته سیاه بکش. کشیدم. خیلی خوب نشد. اما از یک بچه دوم دبستان که نباید انتظار داشت مثل رامبراند یا پیکاسو نقاشی کند! آقای ریاحی از بچه ها خواست برای من که منظره و الاغی! به آن قشنگی کشیده بودم، دست بزنند. بیچاره الاغ ها که اسمشان بد در رفته است! برای همین بود که بعدها در بخش دامپروری حرفه و فن همیشه از این حیوان ذکر خیری! می کردم و با تعریف چند داستان ثابت می کردم که الاغ ها خیلی هم خر نیستند!!... اما اولین تشویق برای نقاشی خیلی کیف داد. بعد آقای ریاحی از من خواست یک مرغ و خروس بکشم یا یک گاو. به هر حال کشیدم و تشویق شدم. بگذریم که خانواده همیشه با مجله خواندن و همین نقاشی کشیدن من مخالف بودند. ولی من هم یک دنده بودم و بر عکس بچه ها که با پولشان آب نبات چوبی و پفک می خریدند عاشق خریدن مجله کیهان بچه ها و مدادرنگی و ماژیک بودم! دیگه کارم شده بود نقاشی. بویژه در درس جغرافیا که نقشه های خوبی می کشیدم و بعضی از آنها توسط خانم بهروییان و آقای سراج بالای تابلو نصب می شدند و من هم بادی به سبیل می انداختم و پزش را می دادم!! راستش از هنر خیلی خوشم می آمد و بدشانسی آوردم که هنرستان هنرهای تجسمی یزد هنوز راه اندازی نشده بود. در ضمن هیچ گاه از حرفه و فن و دروس فنی خوشم نمی آمد. اما چکار کنم که با این هدایت تحصیلی ناقص سیستم آموزشی کشور مجبور شدم سال ها دروسی را مطالعه یا تدریس کنم که هیچ علاقه ای به آنها نداشتم! اما طوری درس خواندم که شاگرد اول رشته خودم در دوره فوق دیپلم شدم و طوری تدریس کردم که کوچک و بزرگ فکر می کردند من علاقه عجیبی به این درس دارم!! در این میان بنابر اتفاق چند سالی معلم هنر شدم. سعی کردم آموزش هایم ساده و تخصصی باشد. جالب است که در همان جلسه اول یکی از بچه ها گفت: آقا شما معلم حرفه هستی؟ گفتم بله. گفت اگر بلدیدخودتان یک نقاشی روی تابلو بکشید ما ببینیم! یادم هست که در عرض چند دقیقه یک منظره جالب کشیدم. بچه ها فهمیدند که بنده یک چیزهایی بلد هستم. کلاس ساکت شد. برنامه کلاس را توضیح دادم. سپس از آنها خواستم نقاشی را از همین منظره شروع کنند. نظم برایم بسیار اهمیت داشت. یادم می آید در طول سال هیچ جلسه ای به بطالت نگذشت. خودم هیچگاه روی صندلی ننشستم. در هر جلسه کار جدیدی انجام می شد. اکثر بچه ها نیز با علاقه کار می کردند. مثلا اگر مکعب مربع را آموزش می دادم آن مکعب به کولر تبدیل می شد یا اگر مکعب مستطیل بود یک قوطی کبریت طرح آن روز بود. البته کارهای خلاقیتی بچه ها و فعالیت های خارج از کلاس هم داشتیم که بماند. در آن سال ها تعدادی از دانش آموزان با استعداد را به هنرستان هنرهای تجسمی معرفی کردم که در جای خود این دانش آموزان پیشرفت زیادی داشتند. تعدادی هم به هنرستان های دیگر رفتند. این گروه چون با پرسبکتیو آشنایی داشتند کار معلم های رسم فنی آنها را آسانتر کرده بود. به هر حال خواستم بگویم که معلم ها در شکوفایی استعداد بچه ها نقش بسیار بزرگی دارند اگر کارها منظم و طبق روال خودش انجام بگیرد... بعدها این هنر طراحی و نقاشی در تدریس خیلی به کارم آمد. بعضی از آنها را می توانید اینجا یا اینجا و اینجا ببینید. بعضی از نقاشی ها و کاریکاتورهایم در نیز اینجا قابل مشاهده هستند...
برچسبها: محسن سالاری, معلم, تشویق, نقاشی
@ لینک محسن سالاری پنجشنبه ۲۹ فروردین ۱۳۹۲
|
